سلام آغاز سال میلادی جدید را به تمام
مسیحیان تبریک می گم.

یکی از بیماریهای مهلک جامعه دینی پدید ه ای به نام بدعت می باشد که بیشتر
افراد جامعه اسلامی به این بیماری مبتلا هستند ولی شاید خودشان هم نمی دانند اما
بعضیها با وجود علم،اقدام به بدعت در دین خدا می کنند که دنبال اهداف سوء می
باشند.حال ببینیم بدعت در دین یعنی چه؟

بدعت در اصطلاح یعنی کسی در دین خدا چیزی را وارد کند که از دین نیست. از پیش خود
چیزی را جعل کند که مربوط به دین نیست.
مثلاً
صلوات فرستادن همه وقت خوب است. شما در هر شرایطی که صلوات بفرستید، یک عمل مستحبی
را انجام داده اید.
فرض
کنید یک گوینده حرف می زند، در وسط حرف خودش، برای اینکه رفع خستگی کرده باشد، به
جمعیت می گوید: صلواتی بفرستید. این امر خوبی است. اما اگر شما فکر کنید که در
اسلام یک چنین سنتی هست که در وسط حرف گوینده، صلوات بفرستید، و به عنوان یک امر
اسلامی این کار را بکنید این " بدعت " است. بدانید چنین دستوری در اسلام نرسیده که در وسط
موعظه یک نفر صلوات بفرستید.
شما
می بینید اسلام می گوید اگر می خواهی نماز بخوانی، با اینکه وقتی نماز می خوانی
توجهت به خداست، اما اگر یک فردی روبروی تو هست، مکروه است، چون بویی از آدم پرستی
دارد. اگر یک عکسی روبروی شما هست مکروه است، چون بویی از شکل پرستی دارد. اگر
چراغ هم روبروی شما هست، نماز خواندن مکروه است، چون بویی از آتش پرستی می دهد.
غرض
این است که اینها را " بدعت می گویند.
خیلی
چیزها هست که بدعت است، و در میان مردم مخصوصاً خانمها از این بدعتها هست؛ مثل آش
ابودردا، آش بی بی سه شنبه، سفره حضزت عباس علیه السلام. ما چنین چیزهایی در اسلام
نداریم. در اسلام ما یک چیزی به نام سفره حضرت ابوالفضل نداریم.
یک
مطلب هست: یک کار خیری بکنید، مثلاً فقرا را اطعام کنید، ثواب دارد. بعد ثوابش را
نثار پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) کنید، نثار حضرت علی (علیه السلام)
و دیگر ائمه معصومین (علیهم السلام) کنید، مانعی ندارد.
اگر
شما سفره ای در منزلتان تشکیل بدهید به شرط آنکه آداب و تشریفات زنانه اش را که
اگر کسی خیال بکند جزء آداب اسلامی است باز بدعت می شود حذف کنید. اگر اطعام
مسلمان باشد، بالخصوص اطعام فقرا، و ثوابش هدیه به حضرت ابوالفضل باشد، مانعی
ندارد. اما اگر کارهایی با آداب و تشریفاتی انجام شود و خیال کنید این هم از اسلام
است. این، بدعت و حرام است. [1]

بنابراین افرادی پیدا می شوند که در دین بدعت ایجاد می کنند. یک کسی می آید می
گوید من نایب خاص امام مهدی (علیه السلام )هستم؛ مثل علی محمد باب. این را "
اهل بدعت " می گویند. در حدیث است اگر اهل بدعت پیدا شدند، با اهل بدعت
مبارزه کنید و عالم باید مبارزه کند و حق ندارد ساکت باشد.
در
یک حدیث دیگر تعبیر چنین است: و باهتوهم؛
یعنی مبهوتشان کنید، بیچاره شان کنید، یعنی با آنها مباحثه کنید و دلیلهایشان را
بشکنید.""

«فبهت الذی کفر»؛
در نتیجه آن کفرپیشه مبهوت ماند. [2]
چنانکه
حضرت ابراهیم علیه السلام، آن کافر زمان خودش را مبهوت کرد، شما هم مبهوتش کنید.[3]